Vandaag stond mijn training voornamelijk uit bochten nemen met de Ohvale. Dat dit nog een dingetje is blijkt wel uit de training van maar liefst 1,5 uur op deze prachtige dag. Op mijn minibike had ik het bochtenwerk wel aardig onder de knie maar op de Ohvale moet ik weer een hoop dingen anders aanleren. Door de bocht kijken blijft nog altijd hetzelfde, maar voor de bocht mijn knie naar buiten, mijn andere knie tegen de tank aan en met mijn bovenlijf ook nog eens schuin voorover de bocht inhangen terwijl ik dan ook nog in de juiste versnelling moet rijden zijn best een hoop zaken tegelijkertijd.
Dus rustig aan begonnen om weer in het ritme te komen en mijn banden warm te rijden en toen stap voor stap alles in de praktijk gaan brengen. Mijn vader hield me in de gaten en gaf iedere keer tips wat ik vergat of wat ik goed deed. Was het natuurlijk niet altijd met hem eens maar goed, ik wist wat ik moest doen vandaag. 😉
Langzaam maar zeker ging het steeds beter en hebben we besloten om alles in zijn 3e versnelling te oefenen waardoor ik me niet teveel met het schakelen hoefde bezig te houden en mijn snelheid hoog genoeg was . Mijn vader vertelde dat mijn knie ongeveer 20 centimeter boven het asfalt zat dus ik wist dat ik mijn bochten nog beter moest aansnijden. Zo gezegd zo gedaan.
Na een uur oefenen was het nog een centimeter of 10 dus mijn bochtenwerk werd langzaam beter, ik merkte zelf ook dat het wat vloeiender ging. En jawel, na 1 uur en 15 minuten hoorde ik ineens een schurend geluid en voelde ik mijn knie eindelijk over het asfalt gaan, niet iedere keer maar dat was ook niet het doel. Met mijn nieuwe laarzen aan, afgestelde koppeling en schakelpedaal voel ik me steeds vertrouwder op mijn Ohvale. Ik ben er zeker nog niet maar we denken dat de tijd is aangebroken om langzaam richting het circuit te gaan.
Ik ben er klaar voor en heb er zin in! 🙂 Foto’s en filmpje:
